بخش نونزدهم : بخشی از فعالیت های اجتماعی مردم جوی آسیاب

1 - حسینیه ارشاد جوی آسیاب

    درسال 1350 به پیشنهاد میرزا ناصر کلانترهرمزی (در مراسم درگذشت میرزا فرج الله کلانترهرمزی) بزرگان جوی آسیاب، بررسی یافتن زمینی در وسط جوی آسیاب را آغاز کردند تا بدین وسیله آنرا برای احداث مسجد وقف نمایند.

بخش بیستم : باغ‌داری و اهمیت آن در جوی آسیاب

مقدمه

همانطوری که پیش از این اشاره شد، جوی آسیاب در دو، سه قرن گذشته بویژه قرن اخیر در زمینه‌‌‌های گوناگونی دستخوش تغییر و تحول خاصی شد و مطالب کلی نیز حضور بزرگواران تقدیم گردید ولی برای روشن شدن آنچه گذشت، لازم است که موارد تغییر را موضوعی مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار دهیم. در این خصوص‌ می‌توان به پنج عامل مهم و تاثیر گذار در زندگی مردم پرداخت. باغداری، کشاورزی، تعلیم و تربیت فرزندان رامهرمز، راه اندازی آسیاب‌‌‌های آبی و خدمات اجتماعی، مواردی هستند که بیشتر توجه علاقه مندان به جغرافیای رامهرمز را به خود جلب نمود.

بخش بیست و یکم : کشاورزی سنتی در جوی آسیاب

 در مطالب پیش روی، ماهیت کشاورزی و نشانه های آنرا در یکصد سال گذشته (از سال 1301 تا 1400 شمسی) در دو بازده زمانی نیمه اول (کشاورزی سنتی) و نیمه دوم کشاورزی نوین  (مکانیزه) را مورد بررسی قرار خواهیم داد. در کشاورزی سنتی، همه کارها با زور بازوی کشاورز انجام‌ می‌شد.

بخش بیست و یکم : برنج‌کاری در بخش جوی آسیاب

برنج‌کاری

برنج «چمپا»ی رامهرمز یکی از شناخته‌شده‌ترین انواع برنج از لحاظ کیفیت و طعم در ایران است. این نوع برنج به دلیل عطر خوشی که دارا است، به چمپای عنبربو شهرت دارد و از زمان‌های گذشته تاکنون در شالیزارهای رامهرمز کشت می‌شود . هرچند شلتوک‌^[1]های برداشت‌شده در زمان‌های قدیم به دلیل استفاده صرف از کودهای طبیعی و ارگانیک بودن، طعم و عطر مسحورکننده‌تری نسبت به محصولات امروزی داشته‌اند.

بخش بیست و دوم : نام آوران معاصر رامهرمز ( پیش زمینه )

نام آوران معاصر رامهرمز

پیش زمینه

در تاریخ پر فراز و نشیب رامهرمز، در هر عصر و دوره ای شخصیت هایی پا به عرصه ی این دیار کهن گذاشتند که با اندیشه و فداکاری خویش زمینه بهبود شرایط زندگی مردم دوران خود را فراهم نمودند و سبب افتخار جامعه  شده اند. این مهم در نوشته‌های تاریخی و یا انتقال شفاهی مردم رامهرمز به خوبی نمود پیدا کرده است.

بخش بیست و دوم : دکتر منصور رامی

  منصور رامی متولد سال 1316  خرمشهر است.  او که تمام عمرش را در خدمت مردم خرمشهر و دیگر شهرهای خوزستان سپری کرد، اصالتا رامهرمزی و از نوادگان حاج احمد کلانترهرمزی است.  (( رامی ))  به معنای رامهرمزی است.

بخش بیست و دوم : دکتر عبدالجلیل کلانترهرمزی

  

من سال 1337 در رامهرمز استان خوزستان متولد شدم. دوره ابتدایی  را در دبستان هرمزان و دوره اول متوسطه را در دبیرستان امیرکبیر رامهرمز طی کردم. برای دوره دوم به اهواز آمدم و در سال 1355 از دبیرستان بزرگمهر اهواز رتبه اول دبیرستان را کسب نمودم. در همان سال در کنکور سراسری شرکت نموده و به لطف الهی در دانشگاه جندی شاپور اهواز در رشته پزشکی قبول شدم.

بخش بیست و دوم : دکتر نازنین دوایی

 

 

من در زمان ازدواج 19 سال داشتم و با تصمیم بزرگ ترها این ازدواج سر گرفت. هیچ آمادگی روحی ای نداشتم و تازه دانشجوی ترم یک پزشکی بودم و می خواستم درس بخوانم و تخصص بگیرم. اهداف علمی برای خدمت به بیماران داشتم و الگوی من هم در این راه پدرم بود. همیشه شعف درمان بیماران را در پدرم می دیدم و برای همین به رشته پزشکی علاقه مند شدم. به هر حال در رشته پزشکی درس تلنبار بود و بعد هم مسئله بورد تخصصی همسرم و درس خواندن برای بورد تخصصی پیش آمد. این دوره هم برای من خیلی سنگین بود. هر زنی دوست دارد کنار همسرش باشد و زندگی شاد و پر هیجانی داشته باشد. یک بخش ماجرا تفریح و روابط خانوادگی است و یک بخش هم بچه دار شدن و نقش پدرانه است. باید اشاره کنم دکتر کلانترهرمزی با این که حضور کمی در خانه داشت، اما میزان ارزشمندی و کیفیت حضورش در آن زمان های کوتاه بالا بود.

بخش بیست و دوم : دکتر قدمعلی سرامی‌زاده

 

قدمعلی سرامی زاده 8 بهمن 1322 در رامهرمز، استاد دانشگاه، نویسنده، شاعر، مترجم، روزنامه نگار و پژوهشگر ایرانی در زبان فارسی است.  وی عضو هیئت امنای بنیاد فردوسی است.  او یکی از پنج استاد برتر شاهنامه پژوه ایران به انتخاب نخستین دوره جایزه پژوهش آقا بزرگ 1390 است. وی دکتری خود را در رشته زبان و ادبیات فارسی در دی ماه 1365 دریافت کرد.

بخش بیست و دوم : استاد فرج‌الله عباسیان (فرید رامهرمزی)

فرج الله عباسیان در خانوادیی دهقانی در شهرستان رامهرمز به دنیا آمد. دوره های آموزشی مکتب خانه و دبستان و سیکل اول دبیرستان را در آن شهر گذراند. پس از اخذ دیپلم متوسطه تا درجه لیسانس در رشته زبان و ادبیات فارسی دانشگاه جندی شاپور شهرستان اهواز ادامه تحصیل داد و در سال 1348 به عنوان یکی از اعضای کنفدراسیون فارسی زبانان فرهنگستان یونسکو شناخته شد.