مقدمه
این نوای محلی یعنی نوای «ساز و دهل»، در گذشته با زندگی مردم عجین شده و احساسات مردم را چه در شادی و چه در غم و اندوه ظاهر می‌ساخت و به نوعی زبان گویای احساسات مردم شده بود. اگر بخواهیم بر مبنای اصول موسیقیایی (که اعلام نظر اساتید فن را می‌طلبد) برخورد کنیم، این نوای محلی در چند سبک اجراء می‌شده است که هر سبکی تابع شرایط و زمان خاص خود بوده و در زنده نگهداشتن روحیه مردم نقش مهمی را بازی می‌کرده است.
سبک چوب‌بازی
این سبک ساز و دهل که در گذشته بیشتر جنبه‌ی حماسی و به نوعی ورزش خاص مردان تلقی می‌شد، با استفاده از دو عدد چوب یکی به‌نام (درک) و دیگری به‌نام (ترکه) شکل می‌گرفت. به همین دلیل عده‌ای هم آن را «ترکه‌بازی» می‌نامند. طول درک حدود 5/ 1 تا 2 متر و قطر آن حدود پنج تا هفت سانتی‌متر و طول ترکه حدود یک متر و قطر آن دو سانتی‌متر می‌باشد.
سبک دستمال‌بازی
این سبک ساز و دهل در گذشته بیشتر جنبه خصوصی داشت. کاربرد آن هم بیشتر در عروسی‌ها بود. در آن زمان بعد از پایان یافتن آواز ساز و دهل به سبک چوب‌بازی که معمولاً تا پاسی از شب ادامه داشت و جمعیت حاضر در میدان چوب‌بازی پراکنده می‌شد، نوازندگان ساز و دهل از پشت بام به داخل حیاط می‌آمدند. بعد از اینکه کار پذیرایی از دعوت‌شدگان به پایان می‌رسید، پذیرایی از نوازندگان ساز و دهل نیز انجام می‌شد. سپس نوازندگان در جایگاه خود در حیاط قرار می‌گرفتند.