بخش دهم : زندگی‌نامه‌ها (کربلایی حسین کلانترهرمزی)
زندگی‌نامه کربلایی حسین کلانترهرمزی[1]
کربلایی حسین کلانترهرمزی، فرزند خواجه اکبر و نوه خواجه طاهر، ساکن جوی آسیاب بود و در خانه‌ای که امروز به موزه پزشکی[2] دکتر عبدالجلیل کلانترهرمزی تبدیل شده است، زندگی می‌کرد.
فرزند بزرگ او به نام ملا درویش، شخصیتی اجتماعی و مردم‌دار بود. دفاع از حقوق محرومان باعث شد تا او محبوبیت پیدا کند و در دور افتاده‌ترین روستاهای رامهرمز، مردم با هر زبان و قومیتی ایشان را به عنوان فردی مدافع حقوق خویش در مقابل زورگویان زمان دانسته و برایش احترام قائل بودند.
ملا درویش کلانترهرمزی در سال 1309 خورشیدی به دیار حق شتافت. در آن زمان، پدرش کربلایی حسین، ولی سه فرزند وی به نام‌های فرج‌الله، ناصر و محمدعلی گردید. پس از آن، فرزند بزرگ ملا درویش، یعنی فرج‌الله با وجود سن کم و به‌علت دانش و نبوغی که از خود نشان داد. مراقبت از دو برادرش را به‌عهده گرفت. برادر کوچک‌تر از وی به‌نام ناصر تنها پنج سال داشت و برادر دوم به‌نام محمدعلی که تازه متولد شده بود، هر سه نفر تحت سرپرستی و ولایت پدربزرگ خود قرار گرفتند.
کربلایی حسین که فردی متدین، با ایمان، درست‌کردار و درست‌گفتار بود، دارای چهار فرزند به نام‌های ملا درویش، کربلایی رضا، بی‌بی‌جان و پری‌جان بوده است. او پس از اینکه دختران خود را به خانه بخت فرستاد[3]، امکانات و اسباب زندگی آنان را براساس شرایط روز فراهم کرد. همچنین شرایط ازدواج فرزند دیگرش کربلایی رضا[4] را مهیا نمود.
سپس تمام هم و غم خود را در جهت سروسامان دادن به زندگی فرزند‌زادگان خود (فرج‌الله، ناصر و محمدعلی) به کار برد. کربلایی حسین، شخص سرشناس و بزرگی بوده و رفت‌وآمدهای خانوادگی زیادی داشت. برای اینکه این رفت‌وآمدهای اجتماعی قطع نشود و هزینه‌های آن تأمین گردد، همچنین در جهت التیام بخشیدن به آلام و دردهای خود، افراد خانواده‌اش و فرزندان ملا درویش، از طرفی برای حفظ و نگهداری ارثیه خود که نتیجه تلاش سالیان عمر او بود، تصمیماتی اتخاذ نمود.
سند مهم کربلایی حسین کلانترهرمزی در سال 1320
بر اساس سندی که به مُهر ایشان ممهور شده و به دست آمده است، کربلایی حسین دارایی خود را در سال 1320 خورشیدی به فرزندزادگانش فرج‌الله، ناصر و محمدعلی واگذار نمود. دارایی وی شامل موارد زیر بود:
* منزل مسکونی که در آن زندگی می‌کرد؛
* سهمیه ارث پدری از باغ خواجه اکبر که تقریباً به میزان یک سوم آن بود. البته مساحت سهمیه کربلایی حسین به دلیل اینکه در مقابل منزل مسکونی ایشان واقع شده بود، از یک سوم کل باغ کمتر بود و 21 حبه از 72 حبه را شامل می‌شد. همچنین، از آنجا که کربلایی حسین عشق و علاقه وافری به باغ و باغداری داشت، رسیدگی وی به درختان این قسمت از باغ خواجه اکبر، موجب افزایش مرغوبیت آنها شده بود؛
* زمین‌های کشاورزی که در قسمت پایین جوی آسیاب واقع شده بودند و بخشی از آنها در انتهای جوی آسیاب، یعنی تپه گلا‌لدون قرارداشتند که کشت و نگهداری آنها کار آسانی نبود. باید خاطرنشان کرد که کربلایی حسین پیش از درگذشت، بخشی از زمین موروثی خود را واقع در جنوب جوی آسیاب و به میزان تقریبی پنج هکتار نیز جهت قبرستان رامهرمز در نظر گرفته و اهداء نموده بود.[1]
* آسیاب برجی معروف به آسیاب ملا درویش کلانترهرمزی که به فرزندان ملا درویش واگذار نمود. در مورد این آسیاب هم قبلاً مطالبی عرضه شد. این آسیاب پس از درگذشت کربلایی حسین، توسط میرزا فرج‌الله فرزند ارشد ملا درویش اداره و نظارت می‌شد.
* باغچه‌ای هم در بین منزل مسکونی و باغ خواجه اکبر وجود داشت که دارای پلاک ثبتی جداگانه بود و کربلایی حسین - پیش از درگذشت - آن را به میرزا فرج‌الله واگذار نمود.[2]
در گذشت کربلایی حسین، مسئولیت میرزا فرج‌الله را بیشتر کرد ولی خوشبختانه هر سه برادر در سایه اتحاد و همدلی توانستند خدمات ارزنده‌ای به مردم رامهرمز بنمایند و بخشی از اهداف کربلایی حسین و ملا درویش را جامه‌ی عمل بپوشانند. بر اساس اسناد و شواهد موجود، عمر پربرکت کربلایی حسین، حدود 80 سال بوده است (حدود سال های 1240 تا 1320 خورشیدی).
روحش شاد و یادش گرامی باد.
[1] بر اساس نقل قول از میرزا محمدعلی کلانترهرمزی
[2] این باغچه هم‌اکنون به‌عنوان درمانگاه نیکوکاری ( فرج ) در حال ساخت است که با اتمام کارهای ساختمانی آن، مورد بهره‌برداری مردم شریف رامهرمز قرار خواهد گرفت. بانی این درمانگاه خیریه دکتر عبدالجلیل کلانترهرمزی است که با همیاری افراد نیکوکار و خیر محترم رامهرمز، مراحل ساخت آن به پیش می‌رود. توضیحات تکمیلی در بخش نهم ارائه شده است.
