بخش یازدهم : زندگی‌نامه‌ها (میرزا کریم کلانترهرمزی)
زندگی‌نامه میرزا کریم کلانترهرمزی[1]
شادروان میرزا کریم کلانترهرمزی سال 1303 ش در خانواده‌ای سنتی و مذهبی و اصیل در جوار متبرک و نورانی امام‌زاده هفتَن زاده شد پدر ایشان زنده یاد کربلایی اکبر فرزند خواجه علی فتح و نوه حاج احمد کلانترهرمزی و نتیجه خواجه طاهر بزرگ و مادر ایشان مرحومه کربلایی گوهر فرزند ملاابوالفتح و نوه حاج احمد و نتیجه خواجه‌طاهر بزرگ بود.
ایشان عشق وافری به مادرش داشت هر وقت از محل کار بر می‌گشت اگر خانواده به مشکلی بر می‌خوردند، کافی بود او را به جان مادر قسم بدهند، با تمام وجود راه می‌افتاد و تا کار را به پایان نمی‌رساند، آرام نمی‌گرفت. مادرش زنی با درایت و دوست‌داشتنی بود و علاقه شدیدی به میرزا کریم داشت. میرزا کریم با مرگ زودهنگام پدر و مادر، در دوران طفولیت از نعمت وجود آنان محروم گشت.
میرزا کریم با تحصیل سواد و آگاهی و پس از اتمام دوران تحصیلی، در شهرداری شهرستان رامهرمز مشغول به‌کار شد و به مدت سی سال خدمات ارزنده‌ای به همشهریان و همنوعان خویش ارائه داد میرزای بزرگ با حاجیه خانم فتحی زاده، دختر خواجه عبدالله و نبیره حاج احمد ازدواج نمود ماحصل زندگی مشترک آنها هفت فرزند دختر و یک فرزند پسر می‌باشد تنها فرزند پسر آن مرحوم دکتر محمد رضا (مجید) کلانترهرمزی موفق به اخذ درجه تحصیلی فوق تخصص در رشته غدد داخلی و متابولیسمی شد و علاوه بر خدمت به هم‌وطنان در زمینه طبابت و درمان، با رتبه علمی استاد تمام دانشگاه به تربیت دانشجویان رشته پزشکی در دانشگاه‌های کشور مشغول به‌کار می‌باشد.
هفت فرزند دختر آن بزرگوار با انتخاب کسوت شریف معلمی در آموزش و پرورش مشغول به آموزش دانش آموزان شدند و یکی از آنها به نام شهیده پروین و دو دخترش به نام‌‌های شهیده فاطمه و شهیده مریم بخشی در تاریخ بیستم اسفند سال 1366 در بمباران هوایی شهرستان شوشتر توسط رژیم بعث عراق به فیض شهادت نائل آمدند. خانم فروزان کلانترهرمزی خواهر شهیده پروین به پاس گرامیداشت یاد و نام خواهر شهیدش که از دبیران موفق بوشهر، رامهرمز و شوشتر بود، اقدام به تأسیس دبیرستان غیر دولتی در منطقه زیتون کارمندی اهواز به نام شهیده پروین کلانترهرمزی نمود.
میرزا کریم با وجود تمکن مالی، ساده زیستی را در گفتار و کردار خویش انتخاب نمود و بدون ریا، کار خیر و رسیدگی به ایتام و نیازمندان را سرلوحه کار خود قرار داد در این مسیر همسر گرانقدر ایشان همراه همیشگی آن میرزای مهربان بود. ایشان در کمک و دستگیری ایتام، خوش نام و آوازه بود و تا آنجاییکه می‌توانستند به فقرا کمکهای مختلفی در زمینه‌‌های مالی، غذایی، پوشاک و ... می‌نمودند. منزل میرزای بزرگ همیشه محل و مأوای فقرایی بود که با اهدای کمکهای شایان با چهره‌ای خندان بدرقه می‌شدند و از این کار لذت می‌برد و الگوی زیبایی برای فرزندان گردیدند.
میرزای بزرگ علاوه بر ارادتی که به امام‌زاده هفتَن داشت؛ نسبت به برپایی مراسم مذهبی در منزل شخصی اقدام می‌نمود و تا واپسین لحظات عمر گران‌بهای خود به مردم‌داری و صله رحم و فقیر نوازی می‌پرداخت و سرانجام در تاریخ نهم فروردین سال 1359 به دیار معبود شتافت.
فرزندان به دلیل عشق و علاقه پدر ومادر به انجام امور خیر، منزل پدری را که در مرکز شهر رامهرمز واقع شده و از ارزش مالی بالایی برخوردار است به منظور احداث درمانگاه خیریه به اداره اوقاف اهدا نمودند تا راه و نام پدر و مادر در تمامی اعصار زنده بماند.
روحشان شاد و یادشان گرامی باد.
[1] این متن توسط خانواده شادروان میرزا کریم کلانترهرمزی تهیه شده است.
