بخش دهم : زندگی‌نامه‌ها (میرزا پرویز کلانترهرمزی)
زندگی‌نامه میرزا پرویز کلانترهرمزی[1]
شادروان میرزا پرویز کلانترهرمزی فرزند کربلایی اکبر، نوه حاج علی فتح، نتیجه حاج احمد و نبیره خواجه طاهر کلانترهرمزی سال 1298 هجری شمسی در محله هفتَن در جوار امام‌زاده هفتَن در خانواده‌ای مذهبی متولد شد. مادرش گوهر زارع بود. میرزای بزرگ تا ششم نظام قدیم تحصیل نمود وپس از پایان دوران خدمت سربازی در شرکت دخانیات ایران استخدام و در شهرهای رامهرمز، سوسنگرد و ایذه خدمت نمود و در ادامه به اداره قند و شکر رامهرمز انتقال یافت.
میرزا پرویز قلبی رئوف داشت و علاوه بر صله رحم، در حد توان افراد نیازمند را بهره‌مند می‌نمود. میرزای بزرگ همیشه در مجامع با کدخدا منشی به حل‌وفصل مشکلات و اختلافات می‌پرداخت. ایشان در بین منسوبین و مردم منطقه دارای احترام خاص بوده و با همه مردمان زمان خویش ارتباط حسنه و روابط دوستانه داشت . مرحوم میرزا پرویز با توجه به تبحری که در امور کشاورزی و باغداری داشت علاوه بر اشتغال اداری، نظارت و سرکشی به زمین‌های زراعی و باغ‌های سرسبزی که از پدر به ارث رسیده بود را برعهده داشت و همیشه نظرهای ایشان مورد قبول و تایید کشاورزان و باغداران بود.
میرزا پرویز کلانترهرمزی با بانو رباب فتحی زاده فرزند حاج عبدالله که در واقع عموزاده آن بزرگوار بود ازدواج نمود و صاحب دو فرزند دختر به نام‌های معصومه و زهرا بیگم و پنج فرزند پسر به نام‌های ابراهیم، حشمت الله، منصور، محمدعلی و علیرضا شدند. آن بزرگ مرد مهربان و نیک نهاد و نیکوکار در حین انجام وظیفه اداری در محل کار دچار حمله قلبی شد و پس از انجام امور درمانی و انتقال به منزل، سرانجام در تاریخ 29 دی ماه 1347 در سن 49 سالگی دعوت حق را لبیک گفت. طبق رسوم احترامی آن زمان به منظور وداع آخر، پیکر پاکش به مدت یک شب در مسجد حاج احمد به امانت گذاشته شد و روز بعد با تشییع بزرگ و با شکوه توسط بستگان و همشهریان در حیات ابدی خود در کنار مرقد مطهر امام‌زاده هفتَن آرام گرفت.
روحش شاد و یادش گرامی باد.
[1] این متن توسط فرزندش آقای دکتر منصور کلانترهرمزی تهیه شده است.
